بیماران نارسایی کلیوی انتهایی (ESRD) :
نیازمند یک دستیابی به ورید جهت انجام دیالیز دارند. این دستیابی در نارسایی حاد کلیوی از طریق کاتتر موقت (شالدون) از طریق ورید های گردنی یا کشاله ران انجام می گیرد.حداکثر زمان استفاده از شالدون یک ماه می باشد. کاتتر دائم پرمیکت که نسبت به شالدون یک کاف دارد حتما بیماران ESRD تا زمان بالغ شدن فیستول شریانی وریدی استفاده می شود.( کلینیک تخصصی درمان عروقی, تروما و اندوواسکولار, بیماران نارسایی کلیوی انتهایی (ESRD) )
از پرمیکت توان تا یکسال استفاده کرد.فیستول شریانی وریدی از طریق برش در اندام فوقانی و پیوند شریان پرفشار به ورید کم فشار انجام میگیرد تا به تدریج در طول زمان ورید برجسته و قابل دستیابی برای دیالیز شود که معمولا 3 ماه طول می کشد. بنابر این جهت بیماران ESRD از ابتدا پرمیکت در گردن با تونل زیر پوست جدار قفسه سینه و فیستول طرف مخالف در اندام فوقانی تعبیه می شود نارسائی پرمیکت و فیستول از طریق اندوواسکولار قابل درمان است.
بیماران با تشخیص سرطان که نیازمند پیش درمانی هستند نیازمند یک دستیابی به ورید های مرکزی که قطر زیادی دارند، هستند.زیرا وریدهای سطح با داروهای شیمی درمانی آسیب می بیند و امکان استفاده از آنها از بین می رود. پورت شیمی درمانی دارای یک لوله توخالی و یک مخزن است. لوله تو خالی در داخل ورید اجوف فوقانی قرار میگیرد و انتهای آن به مخزن که در جدار قفسه سینه جایگذاری می شود وصل می شود.بدنه وسیله از طریق سوزن پورت که داخل مخزن وارد می شوند.پورت جهت بیماران تا انتهای شیمی درمانی یک Access مناسب ایجاد می کند واز لو زن زدن مکرر جهت گرفته ورید اجتناب می شود.